کد مطلب:34044 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:154
«كوشش مترجم بر این بوده است كه تا حد ممكن صناعتهای لفظی را نیز در ترجمه رعایت كند، اما بر این دقیقه آگاه بوده است كه نباید معنی فدای آرایش لفظ گردد. بدین رو در حد توانایی كوشیده است هر دو جنبه رعایت شود.»[1]. این ترجمه دارای تعلیقاتی سودمند در روشن ساختن وضع اشخاص و یا اجتماع و یا معنی واژه ها و كاربرد آنو یا تاثیر گفتار امام در سرایندگان و نویسندگان است،[2] و نیز چند فهرست راهنما ضمیمه ی آن است. نمونه ی ترجمه «رحم الله امرا سمع حكما فوعی و دعی الی رشاد فدنا و اخذ بحجزه هاد [صفحه 368] فنجا. راقب ربه و خاف ذنبه، قدم خالصا و عمل صالحا. اكتسب مذخورا و اجتنب محذورا و رمی غرضا و احرز عوضا. كابر هواهو كذب مناه. جعل الصبر مطیه نجاته و التقوی عده وفاته. ركب الطریقه الغراء و لزم المحجه البیضاء. اغتنم المهل و بادر الاجل و تزود من العمل.»[3]. خدا یامرزد مردی را كه حكمی راشنید و نیك فهم ك رد و به رستگاری خوانده شد و بدان رو آورد و در پی راهمایی افتاد ورهید و خود را حاضر دید و از گناه ترسید. توشه پیش فرستاد و كرده ی نیك برای ذخیرت ورزید. و از آنچه پرهیز باید، دوری گزید. در پی حق رفت و بدان رسید، آرزو را سركوب كرد و با هوس خویش جنگید، شكیبایی را مركب نجات ساخت و پرهیزگاری را برگ روز وفات. راه روشن را پیش گرفت و طریق راست را مسیر خویش گرفت. فرصت زندگی را غنیمت شمرد و بر اجل پیشی گرفت و كار نیك ذخیرت كرد.[4].
ترجمه ی سید جعفر شهیدی بر اساس نسخه ی محمد عبده و تطبیق با نسخه ی ابن ابی الحدید و صبحی صالح. این اثر زیباترین و رساترین ترجمه ای است كه از نهج البلاغه صورت گرفته و در عین رعایت امانت در ترجمه، صنایع ادبی و آرایشهای لفظی كلام حفظ شده، بویژه سجع و موازنه ی جملات در برگردان فارسی تا حد امكان جلوه یافته است. مترجم محترم درباره ی سبك ترجمه ی خویش چنین نوشته است:
صفحه 368.